ความรัก ความจริงใจ ความประทับใจ เเละความผูกพันธ์

กาลครั้งหนึ่ง...
มีเด็กชายคนหนึ่งที่ชื่อว่า 'ความรัก'
ความรักไม่รู้ว่าเขาเกิดขึ้นมาได้อย่างไร เขาไม่เคยเห็นผู้ให้กำเนิด
'ความรัก' เกิดมาท่ามกลางความมืดมนและว่างเปล่า...

ความรักเฝ้าตามหาอะไรบางอย่างที่ทำให้ตัวเขารู้สึกไม่เหน็บหนาว
เขาอ้างว้าง เขาสับสน เขาอยู่คนเดียวมานานเกินพอ...
...เขารู้สึกว่าอะไรยังขาดหายไป

ความรักเริ่มออกเดินทางบนถนนสายที่ไม่มีจุดเริ่มต้น...
ถนนสายนี้ทอดยาวไกลไปในความมืดมิด...และดูท่าไม่มีที่สิ้นสุด
ความรักเริ่มท้อใจ...เมื่อไหร่เขาจะเจอเพื่อนร่วมทางเสียที...

แสงสว่างเล็กๆ กระพริบพราวท่ามกลางความมืดรอบกาย แล้วหายไป...
ความรักดีใจมาก ในที่สุดก็มีแสงสว่างจุดขึ้นมาแล้ว
เขาเดินเข้าใกล้...และพบกับใครคนหนึ่งที่นั่งกอดเข่าอยู่เดียวดาย
...เธอคนนั้นคือ 'ความจริงใจ'...

ความจริงใจบอกกับความรักว่าเธอถูกสั่งให้มาเฝ้ารอใครสักคน...
เธอนั่งอยู่ตรงนี้นานแล้ว...นานจนแทบจะหมดหวัง...
เธอเห็นแสงสว่างอยู่ไกลๆ...และความรักก็เข้ามาหาเธอ

ทั้งสองส่งยิ้มให้กัน...ไม่ต้องให้มีใครบอกเขาก็รู้ พวกเขาทั้งคู่ต้องก้าวไปด้วยกัน...
ความรักส่งมือให้ความจริงใจจับเอาไว้ แล้วพวกเขาก็เริ่มก้าวเดิน...

ก้าวที่ทั้งสองเดินไปค่อยๆย่างอย่างช้าๆ...ไม่รีบร้อน
อาจจะมีมรสุมพัดกระหน่ำเข้ามาบ้างแต่มือที่จับกันเอาไว้ไม่เคยปล่อย... ผ่านลมที่โหมกระหน่ำ
ผ่านความมืดและความเหน็บหนาว... ผ่านหลายๆสิ่งมาด้วยกัน

และแล้วก็มีเด็กน้อยๆสองคนจูงมือกันเข้ามา...
เด็กน้อยคนหนึ่งที่ดูบอบบางและอ่อนแอราวกับจะล้มลงได้ทุกเมื่อ
แต่อีกคนกลับดูเข้มแข็ง...และคอยปกป้องอีกคนเสมอ
พวกเขาแนะนำตัวว่าเขาคือ 'ความประทับใจ' และ 'ความผูกพัน'

ความรักและความจริงใจอุ้มเด็กทั้งสองมาแล้วร่วมเดินบนเส้นทางไปด้วยกัน...
เส้นทางที่เคยมืดสนิทเริ่มมีแสงจางๆส่องรำไร... ถนนสายที่ดูยาวไกลไม่สิ้นสุด ตอนนี้กลับเห็นปลายทางสว่างริบหรี่...
...ในใจของพวกเขาเกิดความหวัง...เส้นทางที่พวกเขารอคอยใกล้เข้ามาถึงแล้ว

แต่แล้ว! ก็มีเงาทะมึนมาทาบทับ เงาปีศาจสองตัวโอบล้อมพวกเขาเอาไว้
เจ้าปีศาจแนะนำตัวเองว่ามันคือ 'ความแตกร้าว' และ 'ความเศร้า'

...พวกมันต้องการจะจับความรักไป...

เด็กน้อยที่ชื่อความประทับใจร้องไห้จ้า มันกลัวเหลือเกิน ยิ่งร้องไห้ ร่างบอบบางนั้นยิ่งจางลงราวกับจะสลายไป...
ความผูกพันโผเข้ากอดความประทับใจแน่น... เขาค่อยๆปลอบจนความประทับใจหยุดสะอื้น...

ร่างกายของเด็กน้อยนั้นกลับมามีรูปร่างดังเดิม...
ในขณะที่ปีศาจทั้งสองตนมีสีหน้าตื่นกลัว...ร่างของมันเองที่กำลังสลายไปช้าๆ

ความรักกับความจริงใจเห็นดังนั้นจึงกอดเด็กน้อยทั้งสองแน่น ร่างทั้งสี่กอดกันกลมเกลียวเป็นหนึ่งเดียว ความแตกร้าวและความเศร้ากรีดร้อง...

...แล้วมันก็สลายไป

ทั้งสี่ส่งยิ้มให้กัน...พวกเขาทำสำเร็จแล้ว!

ทันใดนั้นเอง... แสงสว่างก็แยงจ้าไปทั่ว... ความรักรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังลอยขึ้นช้าๆ...
ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณู...
เสียงปริศนาที่มีชื่อว่า 'ความสุข' ดังก้อง...

"พวกเจ้าเข้าใจแล้วใช่ไหม? ว่าทำไมข้าถึงให้พวกเจ้ามาเดินทางร่วมกัน...

...นับตั้งแต่วันนี้ไป...พวกเจ้าจะรวมกันเป็นหนึ่งเดียว ข้าจะให้ชื่อของพวกเจ้าว่า 'ความสัมพันธ์' "

...ทั้งสี่ถูกรวมเป็นคนใหม่คนเดียวกัน...ร่างกายที่ดูแข็งแกร่งและมั่นคงกว่าเดิม...และพร้อมเผชิญกับทุกปัญหา...

พวกเขาเข้าใจแล้วว่า...เขาเกิดมาทำไม...
มีความรัก ความจริงใจ จึงเกิดความประทับใจ แล้วกลายเป็นความผูกพัน
บางครั้งอาจจะมีปัญหาบางอย่างที่ทำให้เกิดความแตกร้าวและความเศร้า อาจจะทำให้ความประทับใจลดน้อยลง
แต่ความผูกพันก็ยังเหนี่ยวรั้งทุกอย่างเอาไว้...
...แต่สุดท้าย ทุกอย่างจะผ่านไปได้ต้องมีพื้นฐานคือความรักและความจริงใจ... นี่แหล่ะค่ะ ความสัมพันธ์ของคนสองคน


อ่านต่อ : http://www.dek-d.com/board/view.php?id=1563094#ixzz1BCc6i6Bm

ชนิดของกล้ามเนื้อ

1.กล้ามเนื้อเรียบ  มีลักษณะคล้ายกระสวย มีนิวเคลียสเดียว ทำงานภายนอกอำนาจจจิตใจ
2.กล้ามเนื้อลาย   มีหลายนิวเคลียส ทำงานภายในอำนาจจิตใจ มีลายขวาง
3.กล้ามเนื้อหัวใจ  มีลักษณะเป็นกิ่ง มีลาย  ทำงานภายนอกอำนาจจิตใจ

ชวนคุนมาอมยิ้มกันจ๊ะ

1. รู้มั้ยว่ามีคนคิดถึง รึว่าควันธูปยังเลยไปไม่ถึง เลยไม่รู้ตัว
2. รักกด 1 ... คิดถึงกด 2 ... ไม่กดเลย ถูกทั้งสองข้อ
3. ฝันถึงเธอทั้งคืน ต้องตกใจตื่น เฮ้อ ... ฝันร้ายจัง
4. รู้ว่าไม่ว่าง ก้อฝนตกขนาดนี้ รู้นะคนดี ต้องไปไถนาอีกแล้วล่ะสิ แย่จัง
5. อย่าเพิ่งรีบไปผุดไปเกิดที่ไหน เด๋วปอเต็กตึ๊งจะไปรับ
6. ฉันรักกับเธอไม่ได้จิงๆ เพราะไม่เคยคิดรักกับลิงมาก่อน
7. เจ็บมากมั้ย ... คนดี ขอโทษที ความสวยของพี่ไม่เคยปราณีใคร
8. เพียงแค่เธอส่งสายตามองมา ฉันก้อขนลุกซู่ซ่า ... เพราะว่าปวดอึ
9. คนอะไรน่ารักเป็นบ้า สงสัยเพิ่งหลุดออกมาจากศรีธัญญาแน่ๆ
10. อย่าแกล้งทําเป็นขี้เหร่นักสิ ตั้งแต่เกิดมา ... เธอแกล้งอย่างนี้มาตลอดเลยนะ
11. อยากรักเธอให้มากๆ อยากจะมาอยู่ใกล้ อยากจะบอกว่าห่วงใย แต่ทําไม่ได้ เพราะฉันตอแหลไม่เป็น 12. message นี้ส่งมาด้วยคลื่นตรวจจับความขี้เหร่ ถ้าปรากฏบนมือถือใคร ก้อแสดงว่า ...
13. คุณจะได้ลาภเป็นสัตว์สองเท้า แต่จะมาทีละเท้า เตรียมตัวให้ดี!!
14. รู้ตัวรึป่าวว่าเธอเป็นคนสวย แต่อยากให้รู้ไว้ด้วยนะว่าฉันชอบโกหก
15. พูดถึงเรื่องเรียนทําเป็นบ่นกระปอดกระแปด พูดถึงเรื่องแรดๆ ... แหม ... คุยกันแซดไม่มียั้ง
16. ไม่เป็นไรหรอกหากเธอไม่สน ฉันก้อจีบเธอแก้บนเท่านั้น
17. เธอจะสวยกว่านี้ ถ้าไปศัลยกรรม หู ตา จมูก ปาก ที่มีซะใหม่
18. มีใจไว้ให้เธอ มีเธอไว้ในใจ แต่ช่วยขยับที่หน่อยได้มั้ย เพราะฉันยังต้องมีใครอีกหลายคน
19. sexy เหลือเกิน จนอยากเชิญไปถ่ายแบบโฆษณาเพดดีกรี
20. สิ่งหนึ่งที่อยากให้เธอรับรู้ หุ่นของเธอคล้ายหมูเข้าไปทุกวัน
21. เดินทั้งวันเมื่อยจัง ขอหน้าสวยๆของเธอ พักวางเท้าหน่อยดิ
22. ไม่ค่อยกล้าส่ง message มากวนใจ เพราะเห็นป้ายเขียนไว้ว่าอย่ารบกวนสัตว์
23. รักเธอมากมาย เกินกว่าใจจะบอก รักเธอจนอึไม่ออก ไม่รู้จะบอกใคร
24. ทําไมออกมาเดินเพ่นพ่าน ระวังเทศบาลมาจับตัวไป
25. ลุยมาเจ็ดป่าช้าไม่เคยกลัว เจอกับเธอตัวต่อตัว กลัวแทบตาย
26. อย่าไปเชื่อใครๆว่าเธอเหมือนหมู เพราะฉันดูแล้วเธอเหมือนฮิปโปมากกว่า 
27. หมอจะผ่าตัดคนไข้ แต่ยาสลบหมด เลยอยากมาขอลมปากเธอไปเป่าให้
28. คงไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่เธอทําไม่ได้ นอกจากการที่จะหายเป็นกะเทย
29. แต่งตัวสวยจังเลยวันนี้ รองเท้ารับกับใบหน้าพอดีเด๊ะเลย
30. กําลังใจฉันเริ่มหมด แม้กระทั่งจะตด ยังไม่มีแรง a

นิทานความรักของข้า

นิทานความรักของข้า
มีอยู่ว่า
กาลครั้งหนึ่ง นานแสนนานมาแล้ว
ข้ารักเจ้า
……………………………………………………
………………………..
……………….
……………
…….
กระต่ายสีขาวเป็นเพื่อนซี้กับกระต่ายตัวสีดำ
ทั้งสองสนิทสนมรู้ไส้รุ้พุงกันหมด
แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ถูกปิดบังไว้ นั้นคือ กระต่ายตัวสีดำหลงรักกระต่ายตัวสีขาวมาตลอด
กระต่ายตัวสีขาวหลงรักพระจันทร์ ทุกค่ำคืนพระจันทร์เต็มดวงเมื่อไร
กระต่ายตัวสีขาวจะผละเวลามานั่งมองพระจันทร์บนโขดหินเสมอ
กระต่ายตัวสีดำ รู้ว่าเพื่อนที่ตนแอบรักนั้นหลงเสน่ห์ดวงจันทร์บนฟ้ายิ่งกว่าสิ่งใด
ครันเวลาเห็นคนที่รักหายไปทุกค่ำคืน ยิ่งพาใจของมันเหงาจับจิต
กระต่ายตัวสีดำได้แต่แอบเฝ้ามองกระต่ายที่ตนหลงรัก
ทุกวัน ทุกเดือน ทุกปี !
การกระทำเดิมๆของกระต่ายตัวสีขาว
ทำให้กระต่ายตัวสีดำ รู้สึกน้อยใจ ยิ่งนัก
“พอกันทีเจ้าขาว เจ้าควรหยุดเพ้อเจ้อ ถึงพระจันทร์งี่เง่านั้นสักที”
กระต่ายตัวสีดำ พูดขึ้นมาอย่างตัดพ้อ ก่อนจะเดินออกมาจากพุ่มไม้หน้าโขดหินที่มันหลบซ่อนมองกระต่ายสีขาวทุกคืน
กระต่ายตัวสีขาวพลันตกใจ ไม่คิดว่าเพื่อนรักจะมาแอบสุ่มดูมันอยู่
ไม่ทันที่เจ้ากระต่ายสีขาวนวลจะตอบ กระต่ายน้อยสีดำกระโดดหายไปพร้อมทิ้งความสงสัยให้กับมัน
น้ำตาที่หลั่งไหลออกมาจากดวงตาคู่น้อย ของเจ้าดำ
“อีกกี่ครั้ง น้ำตาของข้า มันจะหมดลงเพื่อเจ้า ”
!!!!!! ทันใดนั้น แสงวูบๆวาบๆ ก็ปรากฏที่หน้าเจ้ากระต่ายตัวสีดำ
“ข้าสงสารเจ้าเหลือเกิน ข้าแอบเห็นเจ้าร้องไห้แถวนี้บ่อยๆ เพราะกระต่ายสาวตัวนั้น ใช่หรือไม่
..ข้ามีพรให้เจ้าหนึ่งประการ จงเลือกขอได้ เลย”
แม้เจ้ากระต่ายตัวสีดำจะไม่เห็นร่างของเสียง
พลันได้ยินเช่นนั้นก็ดีใจ รีบขอพรที่คิดไว้ทันที
“ข้าขอ ให้พระจันทร์หายไป!”
แสงวุบๆวาบๆนั้นหายไป พร้อมกับพระจันทร์ !
“จำไว้นะว่า สิ่งที่เจ้าขอ ไม่อาจขอคืนได้”
และเสียงที่ไร้ร่างนั้น ก็หายไป
กระต่ายสีดำดีใจมาก มันรีบวิ่งกลับไปหากระต่ายตัวสีขาว
และคิดจะบอกรัก กระต่ายที่ตนแอบมองให้ได้ในคืนที่ไร้จันทร์
ไม่ทันที่เจ้ากระต่ายตัวสีดำจะมาถึงโขดหิน
กระต่ายน้อยตัวสีขาว วิ่งกระวนกระวายใจมาหามันด้วยสีหน้าที่มีเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
พลางพูดว่า “เจ้าดำ เห็นจันทร์ดวงน้อยของข้าบ้างหรือไม่ ”
ิเจ้ากระต่ายสีขาวร้อนใจยิ่งนัก เห็นเจ้าดำเพื่อนรักไม่ตอบ
ก็วิ่งตะกุยตะกาย หาจันทร์ดวงนั้นไปทั่วฟากฟ้า
วันแล้ว วันเล่า ดวงจันทร์ก็ไม่เคยโฉบฉายบนนภาอีกเลย…
ฟ้าแล้ว ฟ้าเล่า จะฟ้าตรงไหน ก็ไม่เจอจันทร์ดวงนั้นอีกเลย..
หลายคืนต่อมา
เจ้ากระต่ายตัวสีขาวกลับมานั่งบนโขดหิน ขณะนั้นเอง เจ้ากระต่ายตัวสีดำก็เขยิบมานั่งใกล้ๆ
มันพรรณนาถึงจันทร์ดวงนั้นร่ำไป
“จันทร์ดวงน้อยของข้า เวลาที่ข้าได้สัมผัสแสงนวลอ่อนของเจ้า
หัวใจของข้ามันเหมือนดั่งมีแรงทรงพลัง ข้าแค่ขอได้มองเจ้าทุกคืน
ไม่ได้ต้องการจับต้องเจ้า ให้หม่นหมอง เพราะตัวเจ้าเกินกว่าที่ข้าจะคู่ควร
เพียงได้สัมผัสแสงนวลอ่อนจากเจ้า เท่านี้ที่ข้าต้องการ ..แต่เจ้าก็หนีหายไปจากข้า”
เจ้ากระต่ายตัวสีขาวพูดอย่างตัดพ้อ เสียใจ
เวลาผ่านไปเนิ่นนานแล้ว นานอีก เจ้ากระต่ายตัวสีขาวที่ร้องไห้เสียใจอยู่ทุกค่ำคืน
ยังไม่ลดละจะนั่งรอจันทร์ดวงน้อยต่อไป
กระต่ายตัวสีดำนั้นรู้สึกผิด และอยากจะทำให้คนรักของตนกลับมาสดใสร่าเริงเช่นเคย
“รักของเจ้า คือการได้รักอย่างแท้จริง ข้าศรัทธาความรักของเจ้า และมิอาจทำลายมันลง จะมีสิ่งไหนช่วยนำจันทร์ดวงนั้นกลับมาได้บ้าง!”
กระต่ายน้อยตัวดำส่งเสียงตะโกน เพื่อเรียกผู้ให้พร
และแสงวุบๆวาบๆ ก็ปรากฎต่อหน้าของมัน
“จะเปลี่ยนใจแล้วเหรอ ” กระต่ายสีดำพยักหน้าแววตาของมันแน่วแน่กว่าครั้งไหน
“โปรดช่วยนำจันทร์ดวงเดิมกลับมาสู่ฟากฟ้าดังเดิมด้วยเถิด จะให้ข้าทำอะไร ก็ยอมทั้งสิ้น”
ผู้ให้พรเห็นถึงความแน่วแน่ของกระต่ายสีดำ จึงเอ่ยออกไปว่า
“จะให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม นั้นเป็นเรื่องยาก เจ้าจะต้องกลายเป็นหินไปตลอดกาล”
กระต่ายน้อยตัวสีดำ มันชะงักเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยตกลง
“แต่ก่อนที่ข้าจะกลายเป็นหินโสโครก ข้าขอทำอะไรก่อนได้ไหม”
ไม่ทันที่ผู้ให้พรจะตอบตกลง เจ้ากระต่ายรีบวิ่งกระโดดเพื่อจะไปหากระต่ายตัวสีขาวที่โขดหิน
” นับแต่นี้ไป ข้าจะยอมเป็นหินให้เจ้าพัก ตรงนี้ เพื่อที่เจ้าจะได้มองดูดวงจันทร์ที่รักของเจ้าต่อไป โปรดจำไว้ ว่าข้ารักเจ้า และศรัทธาในรักของเจ้า เจ้าอันเป็นที่รักของข้า”
สิ้นเสียงกระต่ายน้อยตัวสีดำ ร่างของมันกลายเป็นหินก้อนใหญ่ ให้เจ้ากระต่ายสีขาวได้พักพิง สมความปรารถนาครั้งสุดท้าย
ความรักของข้า คือ การได้เห็นคนรัก มีความสุข แม้จะไม่ได้ถูกรัก ก็ตาม